اگر تنها ترین تنها شوم 

 باز تو هستی !

آری تو که از پدر و مادر بر من مهربان تری !

ای عزیز ماندنی ...

ای نابِ سخت یاب !

تو یگانه شاهد شریفی بر لحظه لحظه های رنج من ...

ای خوب خواستنی !

اکنون دستان دردمند و نیازمند خویش را بر آستان نیلوفرینت می گشاییم ،

   و از تو ،

برای همسایه مان که نان ما را ربود ،

                                                               نان !

باری یارانی که دل مارا شکستند ،

                                                                   مهربانی !

برای عزیزانی که روح مارا آزردند ،

                                                                  بخشش !

        و برای  خویشتن خویش ،

                                              آگاهی  ،

                عشق و عشق و عشق

                                                                                  می طلبیم ...

من من هستم وهميشه من مي مانم چون هرگز خودم رو باتو عوض نمي كنم...

من معمارم البته معمار بخت خودم ...

من قدر دستام وچشامو بيشتردونستم وتازه فهميدم چه حالي داره ايستادن روي دو پا

وقتيكه به زمين خوردم...

من عاشق خدام وهيچ وقتي براي نفرت ازشيطان ندارم ...

                        من بايد پازل خوبيها را كامل كنم...

                                        من اجازه نميدم كه شكست حرف آخر رو بزنه.

من ميدونم اگه صخره وسنگ درمسير رودخانه نباشه صداي آب هيچگاه قشنگ نيست.

        من آينده را دوست دارم چون بقيه عمرم رو بايد دراون بگذرونم ...

                    من توي تاريكترين اتاق هم روشني روبه خوبي مي بينم.

من ميدونم كه بايد درست تصميم بگيرم چون تغيير تصميم سختره.

من مثل دريا ميشم تا اگه سنگي به طرفم پرتاب شد اونو توي خودم غرق كنم.

من اين رو مي دونم كه اگه هرروز نوزادي متولد ميشه نشاندهنده اونه كه خداهنوز به آينده

ما اميدواره.

قسم به ولادت زیبایت

به چشمان گویایت قسم

                               قسم به اشکهای زلال و روانت

              به لبخند زیبایت که رویم را گشاده گرداند قسم ...

قسم به دو دست پاکت که روحم را نوازش کرد

                              به قامت بلند و استوارت که به سویم آمد قسم

            قسم به لبانت که شنوایم کرد ...

به اخم ابروانت که دو موج زیبا را در سیرت زیبایت نشان میدهد قسم

         قسم به نجوای درونت که بس پاک است ، وجودم را درید

و در آخر به وجودت قسم که همیشه دوستت دارم و در کنارت می مانم ...

به روی گونه تابیدی و رفتی مرا با عشق سنجیدی و رفتی

                        تمام هستی ام نیلوفری بود تو هستی مرا چیدی و رفتی

کنار انتظارت تا سحرگاه شبی همپای پیچک ها نشستم

                        تو از راه آمدی با ناز و آن وقت ، تمنای مرا دیدی و رفتی

شبی از عشق تو با پونه گفتم دل او هم برای قصه ام سوخت

                      غم انگیزست تو شیداییم را به چشم خویش فهمیدی و رفتی

نسیم از جاده ها ی دور آمد نگاهش کردم و چیزی به من گفت

                       تو هم در انتظار یک بهانه از این رفتار رنجیدی و رفتی

عجب دریای غمناکی ست این عشق ببین با سرنوشت من چه ها کرد

                      تو هم این رنجش خاکستری را میان باد پیچیدی و رفتی

دلم پرسید از پروانه یک شب چرا عاشق شدن درد عجیبی ست  ؟

                      و یادم هست تو یکبار این را ، ز یک پروانه پرسیدی و رفتی

دلم گلدان شب بوهای رویاست پراست از اطلسی های نگاهت

                    تو مثل یک گل سرخ وفادار کنار خانه روییدی و رفتی

تمام بغض هایم مثل یک رنج شکست و قصه ام در کوچه پیچید

                   ولی تو از صدای این شکستن به جای غصه ترسیدی و رفتی

نمی دانم چه می گویند گل ها خدا می داند  و نیلوفر و عشق ...